Na tien jaar was het afgelopen mei eindelijk weer zover: de Mis(s)verkiezing van de Lucille Werner Foundation. Welke van de acht prachtige dames met een beperking mag zich Mis(s) Nederland noemen en een jaar lang voorvechter zijn van de belangen van mensen met een handicap? Natuurlijk stond tijdens de glamoureuze live TV-uitzending het uiterlijk in de schijnwerpers, maar deze Mis(s)en hadden ook een duidelijke missie. Niet het slappe ‘…and of course, world peace’ dat we van klassieke Missverkiezingen kennen, maar stevige meningen over hoe we in Nederland om kunnen gaan met mensen met een beperking.
Tijdens de TV-uitzending pitchten alleen de laatste vier finalisten hun missie. Op naar de 100.000 banen was achter de schermen tijdens de repetities en hoorde daar het bevlogen verhaal van Melissa de Lat, dat de uitzending niet haalde. Zij roept werkgevers op mensen met een beperking een kans te geven door te kijken naar wat ze kunnen. “Mijn ervaring is dat werkgevers vooral kijken of je in het hokje past,” vertelt de 21-jarige Melissa. “Lukt dat niet, zoals in mijn bijbaantje en mijn eerste stage, dan vinden ze het te ingewikkeld en moet je weg.”
Melissa werd tien weken te vroeg geboren en liep hierdoor cerebrale parese op. Haar motorische functies zijn minder, ze loopt lastiger en heeft problemen met fijne motoriek. “Dat betekent dat ik langer over dingen doe, ook omdat ik me goed moet concentreren.” Ze is bijna klaar met de opleiding voor juridisch medewerker, en heeft als specialisatie P&O. “Ik kan dus onder meer adviseren over juridische regels van arbeidsovereenkomsten. Ik sta voor rechtvaardigheid, wil altijd de onderste steen boven hebben. Daarom heb ik een juridische opleiding gekozen, en mijn passie ligt bij P&O. Mijn missie tijdens de Mis(s)-verkiezing was niet voor niets ‘Heel beperkt Nederland aan het werk’. Ik wil laten zien hoe graag mensen aan het werk willen, en hoe dat ook kan.”
Het publiek koos na drie rondes, waaronder een inhoudelijke pitch in galajurk, Mirande Bakker uit Olst als winnares. Ze kwam een paar jaar geleden in een rolstoel terecht, toen een hernia over het hoofd werd gezien en ze door een fout van het ziekenhuis een linkszijdige partiele dwarslaesie opliep. Haar motto is: minder regeltjes, meer voorzieningen, en daar gaat ze zich het komend jaar voor inzetten. Ze bereidde premier Mark Rutte, die haar de kroon opzette, er alvast op voor dat hij haar binnenkort kan verwachten.
Lees ook de column van Mirande.
Ik wil laten zien hoe graag mensen aan het werk willen, en hoe dat ook kan.
Wie straks Melissa aanneemt, krijgt een krachtige ervaringsdeskundige in het bedrijf. Ook over hoe het niet moet. “Mijn eerste stage was bij een groot bedrijf waar 300 tot 400 mensen werkten. Daar moest gewoon productie gedraaid worden en ze vonden mijn tempo te laag. Ze zeiden zelfs: als we dit van je hadden geweten hadden we je niet aangenomen. Er zijn veel bedrijven die zo denken: tijd is geld. Gelukkig heeft de school een tweede plek weten te vinden in een kleiner bedrijf. Daar kreeg ik als feedback dat ik heel creatieve vacatureteksten schreef en goed kon meedenken over hoe je efficiënter kunt werken. Mijn advies aan werkgevers is dan ook om je in te leven in de persoon en te kijken hoe iemand iets kan toevoegen aan je bedrijf, in plaats van alleen naar de vaste werkwijze.”
Volgens Melissa is beeldvorming essentieel. “We moeten laten zien dat het heel normaal is dat mensen met een beperking werken in allerlei bedrijven. Als je er niet dagelijks mee te maken hebt, denk je: het gaat mij niet aan, ik hoef me er niet in te verdiepen. Zelfs een staatssecretaris die zelf een beperking heeft brengt dat voor een gewone werkgever niet dichterbij. We moeten het bespreekbaar maken en werkgevers uitdagen om open een gesprek in te gaan.” Vindt ze het dan niet vervelend om altijd uit te moeten leggen wat ze heeft? “Ik vertel het altijd in een sollicitatiegesprek, ik wil niet liegen. En juist door de Mis(s)verkiezing heb ik de kans gekregen om mezelf te laten zien als de Melissa die ik ben, in plaats van ‘dat meisje met het manke been’. Daar ben ik dankbaar voor.”
De Mis(s)verkiezing helpt haar ook in haar professionele leven. “Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Het gaat er niet alleen om dat werkgevers de moeite nemen om zich inleven. Hoe je overkomt tijdens een gesprek bepaalt of ze je aannemen of niet. Vroeger was ik onzekerder, ik ga er nu zitten met een positieve uitstraling. Ik bén een doorzetter en ik wil zelf uitleggen wat ik allemaal kan. We hebben ook veel reacties gekregen van andere mensen met een beperking, dat ze bewondering hebben voor wat we lieten zien. Alle deelnemers aan de Mis(s)verkiezing voelen zich ook ambassadeur, niet alleen de winnares Mirande. Achter de schermen was er nauwelijks concurrentie. De kracht die we met zijn achten hebben, kan veel bepalen voor de positie van mensen met een beperking in de maatschappij. En voor mij persoonlijk in ieder geval voor hun positie op de werkvloer!”
Voor organisator Lucille Werner is de TV-uitzending van de Mis(s)verkiezing een moment om de kijker te overweldigen met de schoonheid en kracht van mensen met een beperking. “Zo kunnen we vooroordelen en hokjesdenken wegnemen.” Maar voor Lucille gaat het verder dan de uitzending. “Ik heb ook een wens,” bekende ze live op TV tegen premier Mark Rutte, die de winnares huldigde. “En dat is dat iedereen met een beperking aan het werk kan. Beloof je me dat je tijdens de onderhandelingen voor een nieuw kabinet alles wat je vanavond hebt gezien, meeneemt?” Uiteraard beloofde Rutte dat, maar Lucille en de Mis(s)en gaan daar niet op wachten. Direct na de TV-uitzending startte de campagne ‘Ja ik wil werken’ en ‘Ja ik wil jou als collega’. Mensen met een beperking, én potentiële werkgevers, kunnen zich melden en krijgen meer informatie, als ze dat willen via workshops. In samenwerking met Op naar de 100.000 banen volgen in het najaar meerdere Meet & Greets om de twee groepen bij elkaar te brengen. Ook geïnspireerd door de Mis(s)en?
Beeld: Marjon Zijlstra . Tekst: Mirjam de Graaf.
